Todd Thibaud's studioalbums, net als zijn laatste, "Waterfall" uit 2013, waren vooral rockalbums die moeiteloos hun luisteraars aanspraken. Zijn nieuwste album "Hill West" zit ook vol energie, maar Thibaud kanaliseert het in een intiemer, intenser, brooser geluid dat goed past in deze veranderende, onzekere wereld. Geïnspireerd door artiesten en albums als Johnny Cash's American Recordings, Gillian Welch's Revival, Nick Lowe en Aimee Mann, richt Thibaud, die sinds 1997 zijn platen op Blue Rose uitbracht, zich op de essentiële elementen van een nummer: de tekst, melodie en zang. In feite bevestigt deze uit Boston afkomstige singer-songwriter voor ons de reputatie die hij al had, want het is weer een heerlijk meesterwerkje geworden. Zo'n plaat die je eigenlijk even aan iedereen wil laten horen omdat hij zo verschrikkelijk goed is. Todd Thibaud begon ooit als een soort kruising tussen Tom Petty, Freedy Johnston en John Hiatt, al had hij ook al in het begin een duidelijk eigen geluid. In de jaren negentig was Thibaud nog voorman van een gezelschap dat luisterde naar de obscure naam The Courage Brothers. Ondertussen heeft hij een aantal soloplaten op zijn naam staan. "Little Mystery" uit 1999 liet al een volwassen rootsrocker horen met een poppy randje. "Squash" uit 2002 trok die lijn door, en deed hier en daar denken aan Matthew Sweet. Ondanks lovende recensies, bleef een doorbraak in Amerika uit. Dankzij een hoogoplopende ruzie met zijn Amerikaanse distributeur ‘vluchtte’ Thibaud samen met gelijkgestemde songwriters Chris Burroughs, Terry Lee Hale en Joseph Parsons in de gelegenheidsband Hardpan. Die ervaring heeft Thibaud duidelijk goed gedaan, want "Northern Skies" (2005) is minder poppy, al zijn de ijzersterke melodieën nooit ver te zoeken.

Liedjesschrijver Thibaud is wat lastig in te delen. Hij zingt zijn eigen liedjes, en zou daarom in het genre singer/songwriter geplaatst kunnen worden anderzijds zijn er van die zelfgepende liedjes die dan weer klinken als rock. Het interessantste is hij als hij ergens daar tussenin gaat zitten. Dan kom je in een ondefinieerbaar genre met rootsy arrangementen. Eigenlijk lijken Thibaud's veelal radiovriendelijke gitaarliedjes vooral geschikt voor lange autoritten. Zijn album, "Northern Skies", was een nauwelijks te overtreffen meesterwerkje, dat aan John Mellencamp in zijn beste dagen deed denken, met name in de inventieve arrangementen en de schitterende teksten. Doordat die plaat juist door die fantastische arrangementen uitblonk was ik toen benieuwd naar de opvolger van dit album, "Broken" (2009), waarbij hij een beetje tussen de twee benaderingen bleef inzitten. Na deze platen had hij zijn draai helemaal gevonden, bij het label Blue Rose waar hij perfect op zijn plaats zit, en vond hij ook dat het de hoogste tijd voor een liveplaat was. Het succes van zijn album "Broken", was dan ook een goede reden om uitgebreid te touren met zijn band. Het concert in Bonn op 26 maart 2009 werd twee jaar later uitgebracht als "Live At The Rockpalast Crossroads Festival" (2011) en bevat het complete optreden van die avond op 2 cd's. Zijn vorige album "Waterfall" was duidelijk gedomineerd door dynamische mid- en uptempo nummers met gruizige gitaren en rockende band arrangementen. Dankzij het meer extraverte karakter, herinnert deze plaat ons aan zijn debuut "Favorite Waste Of Time" uit 1997 en het reeds vernoemde "Northern Skies". Muziek met een duidelijk pop / rock mandaat en een uitstekend geluid tussen Westcoast, Heartland en rock en dit alles op basis van een sterke songwriting.

Todd Thibaud verschanst zich in "Hill West" in het winterse Vermont en snuift zuivere berglucht op. Daar reflecteert hij op de wereld en de liefde. Een liefde die ons voorhoofd misschien nog steeds gladstrijkt met een paar redelijke vooruitzichten voor de toekomst. Zoals ik schreef in de inleiding kiest Thibaud deze keer voor een rustige en voorzichtige aanpak. De stille eenzaamheid in de bergen van Vermont wekt duidelijk zijn bedachtzaamheid op en inspireert hem tot tedere liedjes, die hij vaak slechts spaarzaam voorziet van zijn eigen akoestische -en enkele zeer smaakvol en goed gedoseerde elektrische- gitaren van zijn vroegere maatje Thomas Juliano. Todd's eveneens oudere vriend Sean Staples zet eindelijk de kleine maar fijne highlights met verschillende snaarinstrumenten zoals mandoline, ukelele, bouzouki, banjo en viool. Daarnaast zijn er onopvallende percussie bijdragen van Chris Anzalone. Samen met Thibaud ontwikkelen ze op deze plaat de ene na de andere schitterende atmosferische track, die producer en parttime bassist Ed Valauskas met zijn inbreng heel mooi afsluit. Met een zelfvertrouwen gebaseerd op een lange songwriting-ervaring begint het nieuwe album met de kalm uitgevoerde ballad "Find your Love", waarbij Thibaud zachtjes de hand van de luisteraar grijpt en hem de weg wijst. "Hold me Down", verlaagt het tempo een beetje meer en je voelt je in een warme deken gewikkeld. Een lekker knuffelig liedje zonder kitscherig te zijn, dat met een paar snaren meer kleur krijgt. Je hoort Chris Anzalone's lichtvoetige percussie in "Paper Cup" een nummer waarin Thibaud het wel en wee van een fragiele relatie beschrijft en drukt dit precies uit in de tempowisselingen. Zoals bij al zijn composities domineert Thibaud's aangenaam veeleisende en heldere stem de songs en draagt ze zonder problemen. Dit wordt ook duidelijk in het volgende nummer "Great Unknown", dat bijna akoestisch georkestreerd is. Dit nummer verkent de nostalgie die we allemaal voelen ter nagedachtenis aan de eenvoudigere, hoopvolle tijden van onze jeugd, toen de onveiligheid werd aangewakkerd door grote dromen.

Prachtige hedendaagse country folk met akoestische gitaar en percussie volgt met "Disappear Instead", de muzikale rust in het album. In het krachtige en het met Thomas Juliano's bluesy gitaar gebrachte "Edge Of Breaking" neemt Thibaud zijn toekomst in eigen hand en eist een liefde zonder angst die voortkomt uit het gevoel dat hij niets meer te verliezen heeft. De volgende track "Into Place" neemt het tempo weer terug en zwaait comfortabel mee met rustig glinsterende elektrische gitaren. "Path of Us" is weer een akoestisch gedragen liefdesliedje dat Thibaud's songwriters kwaliteit duidelijk laat zien. Een lied met de intieme eerlijkheid van een minnaar. Duurzaam, intens, ontroerend en authentiek in elk woord en elke toon. "Path Of Us" is misschien wel het meest "naakte" nummer op het album met alleen zang en gitaar, waarbij hij terugkeert met een hoopvolle boodschap: "Something about open doors, makes me feel so unsure … But what I wouldn’t do for you". De verteller kan zich onzeker voelen, maar de boodschap is duidelijk: er is altijd een vriend aan wie u uw zorgen kunt toevertrouwen. Daarna volgt "Reckless Heart", een sneller country folk nummer dat doet denken aan de nummers van zijn eerste albums "Favorite Waste Of Time" en "Little Mystery". Met "Life Worth Living" volgt een echte parel, die zich duidelijk onderscheidt van de andere nummers, snel en levendig zonder het tempo te hoog te houden. Een verfrissend aangenaam liedje. Het laatste nummer "4th of July" en is een akoestisch nummer, ook met harmonica, dat wordt uitgevoerd in zijn gebruikelijke aangename dynamiek. "Hill West" is het bewijs van Todd Thibaud's klasse als liedjesschrijver: of het nu gaat om meer of minder instrumenten - er blijft een sterk nummer over. Of beter 11 nummers die de wereld voor een korte tijd in een ander licht dompelen. Dit zeer formidabele "Hill West" album is dan ook het beste wat ik in lange tijd van hem gehoord heb.